Podcast: Ik dacht dat ik de scheiding wel aan kon, maar het voelt zwaarder dan ik vermoedde.

Uit de praktijk

Een ouder vertelt: "Ik dacht dat ik de scheiding wel aan kon en ik mijn zoon ermee kon helpen. Ik ben weggegaan omdat ik een aantal karaktereigenschappen van mijn ex niet meer trok. We zijn nu 1,5 jaar uit elkaar en het voelt zoveel zwaarder dan ik vermoedde.

Mijn ex-partner geeft mij nog steeds de schuld van alles dat niet goed gaat tussen ons. Als er iets is dat lastig is voor ons beiden dan krijg ik te horen: ‘Maar jij wilde dit toch?’ Daarmee wordt miskent dat we beiden een aandeel hebben in de relatie toen en nu om te zorgen dat we samen kunnen werken. Ik werk er hard aan. En ik blijf negativiteit terugkrijgen. Dan hoor ik ‘waarom doe ik normaal tegen jou?’, alsof dat niet meer mag.

Ik bracht laatst onze zoon naar de andere ouder en liep nog even mee naar binnen. Onze zoon wilde eigenlijk geen afscheid nemen. Ik vroeg of hij nog een knuffel van me wilde hebben. Tegelijkertijd merkte ik dat zijn andere ouder ongeduldig werd en mij weg wilde hebben. ‘Nu is het genoeg geweest, nu moet je weggaan’ en keek me met een enorm boze blik aan. Onze zoon merkt dat natuurlijk ook.

Als hij bij mij is, heeft hij driftbuien. Als ik aan zijn andere ouder vraag of dat herkenbaar is, krijg ik te horen dat het aan mij ligt. Ik vraag mijn ex wel eens of er iets is, of ik iets verkeerd gedaan heb, maar dan krijg ik een vaag antwoord terug dat ik me met mijn eigen zaken moet bemoeien.

Er is geen gesprek meer mogelijk. Ik word er moedeloos van en heb de neiging te stoppen met de relatie te herstellen. Maar we zijn voor altijd de ouders. Ik geloof er niet meer in dat er iets verandert. Hoe ik ook mijn best doe om neutraal te zijn over zijn andere ouder, ik heb geen invloed op de houding van de ander naar mij toe. En daar heeft onze zoon last van. Het doet me zo’n pijn dat zijn andere ouder zo negatief blijft. Ik ervaar de scheiding nu als veel zwaarder dan ik had gedacht."

Welke gezinsdynamieken spelen er?

In dit gezin zijn er belemmerende gezinsdynamieken na de scheiding waar het kind last van kan hebben. Dat het ergens last van heeft is zichtbaar door de driftbuien die het kind laat zien. Kinderen hebben soms geen woorden voor gezinsdynamieken waar ze last van hebben en laten dit wel zien in hun lichaamstaal en opvallend gedrag. In dit geval zouden oorzaken kunnen zijn:

  1. De ene ouder wijst de andere af. Het kind heeft niet het gevoel dat het gezin nog bij elkaar hoort, ook al wonen de ouders niet meer samen. Dit kan bij het kind twijfel oproepen over het eigen bestaansrecht.
  2. Het kind wordt afgewezen door een ouder op het gedrag nog een keer te willen uitreiken naar de andere ouder.
  3. Door de voelbare spanningen tussen de ouders voelt het kind zichzelf minder en kan het zich niet uiten.
  4. Door de spanningen ervaart het ook minder houvast aan de ouders.
  5. Door de afwijzing tussen de ouders voelt het van binnen een loyaliteitsconflict.
  6. Het kind kan vanuit een overlevingsmechanisme zich uiten in driftbuien. Dit kan een eigen ontwikkeld mechanisme zijn of een overgenomen mechanisme van een ouder.

Wat zijn oplossingsrichtingen

Samen met de ouder onderzoeken we wat de oorzaak zou kunnen zijn en wat oplossingsrichtingen zijn. In dit geval werk ik met één ouder.

Deze ouder heeft de volgende opties:

  1. Het kind het gevoel geven dat de ouders en het kind altijd bij elkaar horen ook al wonen de ouders niet meer samen. In dit geval kan dat alleen met woorden door insluitend en neutraal te praten over de andere ouder. Als de ouders spanningsvrij samen kunnen zijn met het oorspronkelijke gezin kan dit ook met daden. Het heeft voor een kind meer betekenis als het ook in daden wordt omgezet. Maar dit is niet altijd mogelijk omdat een van de ouders nog te veel spanningen kan ervaren.
  2. Het kind heeft de behoefte echt gezien te worden door de ouder. De ouder kan dit beter als het een en ander verwerkt heeft en niet meer bezet is met zorgen. Ik ondersteun ouders weer in hun kracht te komen.
  3. Het kind mag zelf kiezen aan wie het loyaal is. Ik help de ouder de dingen te zeggen tegen het kind zodat het kind het gevoel krijgt dat het zelf mag kiezen. Loyaliteit is ingewikkeld en gevoelig. Je kunt een kind niet de loyaliteit bijsturen. Hoe een kind zijn loyaliteit uit is aan het kind zelf. Gedrag van ouders heeft er wel invloed op. En dan is er nog een verschil tussen hoe jonge kinderen en adolescenten dit ervaren.
  4. De ouder kan onderzoeken wat het kind meer onbewust van de ouder nodig heeft en zelf meer in balans komen. Opstellingen helpen hierbij.

Wanneer het afspelen van de podcast in de balk hierboven niet werkt dan kun je via deze link: download podcast de podcast afspelen of downloaden.