Ik wil nooit meer boos worden

Ik heb besloten dat ik nooit meer boos wil worden.

Ik was het wel eens. Het kwam plotseling in me op. Het meeste pijn deed het voor mijzelf als ik boos was op mijn kind. Ik wilde het eigenlijk niet. Het levert niets op. Alleen maar stress en afstand. Wist niet hoe ik er aan kwam en hoe ik er af kwam.

Er zijn mensen die nooit boos worden. Hoe doen ze dat? Deze mensen bewonder ik.

Ik wilde mijn boosheid leren kennen. Waarom was ik zo boos? Ik wist wel dat ik boos was op mijn vader: door het steeds te laat komen op een afspraak wanneer hij me zou ophalen, doordat hij mijn moeder pijn had gedaan. Toen ik ging onderzoeken wat mijn boosheid was met behulp van opstellingen, kwam ik veel meer tegen. Niet alleen dat ik niet gezien was, dat ze me niet hoorden omdat mijn ouders bezet waren met hun zorgen, ook de boosheid van mijn ouders zat in mij. Ik dacht dat ik redenen had om boos te zijn op de ander. Maar eigenlijk ging dat over mijn verdriet, mijn gevoel van alleen zijn en niet gezien worden. Mijn boosheid is nu kleiner, het vertelt mij wat ik niet wil. Ook met behulp van meditatie blijft het klein.

Het goede van boosheid is dat je eigen levenskracht weer voelt. De weet wat je niet wilt. Dan weet je misschien ook wat je wel wilt. Het zegt iets over jouw grens en over wat jij belangrijk vindt. Maar als het gevoed wordt door verdriet en angst dan wordt het te groot, dan leidt het tot stress voor de ander. En dat lijdt tot afstand.

Wanneer je kind iets doet dat je niet wilt en je irriteert je eraan, dan kan het zijn dat je een verwachting hebt. Is deze verwachting reëel? Is het niet een projectie van je eigen kindertijd, waarin jij niet gezien en gehoord werd? Want dan kan jet zijn dat jij je onverwerkte verdriet over het gemis aan dat er aandacht voor jou was op de momenten dat jij dat als kind wilde, in de weg zet tussen jou en je kind. Onderzoek dit voor jezelf. Kan jouw irritatie ook veranderen in nieuwsgierigheid: Wie is mijn kind dat hij het zo doet?

Laatst begeleidde ik een kind van 12. Ik was gericht op het verwerken van situaties voor hem waarin hij zich als kind onveiligheid en onmacht voelde en onbewust gevoelens vastzette. Als ik hem kan helpen dat te verwerken, krijgen zijn gezonde delen meer ruime en kracht (methode van Ruppert). Het werd voelbaar wat het effect van boosheid van een volwassene was. In zijn jongere jaren was een van zijn ouders regelmatig heel boos op hem. Hij ervoer angst, machteloosheid, maakte zich klein, hield zich in, liet zich niet zien. Hij heeft nu nog onrust in zijn lichaam en eet te veel. Ook de spanningen tussen de ouders droegen hier aan bij. Ik kon hem helpen zijn gevoelens hierin te verwerken.

Ik realiseerde me weer hoeveel negatief effect boos-zijn-op-een-kind heeft. Ik besloot dat ik nooit meer boos wil worden op een ander, het levert alleen maar schade op in de relatie en in de psyche van een kind.

De atleet Eliud Kipchoge zei dat hij geen enkele negatieve gedachte van zichzelf accepteert (zie blog). Dit vind ik nog heel moeilijk voor mijzelf. Ik wil niet klagen, maar soms zit ik toch in een negatieve bui. Dat herken ik dan gelukkig steeds sneller bij mijzelf en corrigeer ik mijzelf. Ali B zei ooit ‘iIk geef mijzelf 1 minuut om te herstellen van een negatieve gedachte.’ Misschien is dit beter haalbaar.

Wil je jouw boosheid leren kennen, kom dan naar de workshop op vrijdag 4 oktober tussen 9.30 en 13 uur. (VOL)